Αδύνατον να κοιμηθώ το περασμένο βράδυ. Ήταν οι σκέψεις που δεν με άφηναν.
Που προέκυψαν από αλλαγές που συμβαίνουν σε εμένα τον καιρό αυτό, αλλά και από δύο συγχρονισμένα περιστατικά με αξιοσημείωτες ομοιότητες. Δύο γυναίκες, παρόμοιας ηλικίας, με επισκέφθηκαν για πρώτη φορά τις ημέρες αυτές.
Και οι δύο μου περιέγραψαν ότι ζουν σε ένα σπίτι, πάνω – κάτω 200+ τετραγωνικά, μόνες με τον σύντροφο τους και ταυτόχρονα απομονωμένες από αυτόν. Η κάθε μία για διαφορετικό λόγο και με διαφορετική ποιότητα σχέσης.
Τεράστιο το σπίτι για να μένεις σε αυτό με ένα σύντροφο με τον οποίο δεν έχεις σχέση.
Και οι δύο είχαν θέμα με τους πνεύμονες.
Η μία από τις δύο αυτές γυναίκες στο σημερινό της ραντεβού, μου είπε:
“Δεν μπορώ, δεν μπορώ να αλλάξω. Το βλέπω το πρόβλημα μου, το μοτίβο μου… Θέλω ν’ αλλάξω αλλά δεν μπορώ”.
Ήρθε σε εμένα επειδή το πρόβλημα που είχε δεν θεραπεύονταν. Και δεν θεραπεύονταν επειδή εκείνη δεν έβλεπε πώς θα μπορούσε να αλλάξει το μοτίβο της.
Μοτίβο που επαναλαμβάνεται = πρόβλημα στο σώμα που επαναλαμβάνεται.
“Τα κάνω όλα εντελώς μόνη. Κανείς δεν θα τα κάνει αν δεν τα κάνω εγώ” μου δήλωσε, χωρίς όμως να έχει δοκιμάσει τί θα γινόταν αν δεν τα έκανε εκείνη τελικά.
Κανένα συναίσθημα, ποτέ, δεν ξεκινάει από κανέναν άλλον. Ειδικά η αποξένωση έρχεται μόνο όταν απομακρυνόμαστε από την αληθινή μας φύση.
Όταν δεν εκπληρώνουμε το πεπρωμένο μας. Όταν οι ορίζοντές μας θολώνουν. Όταν δεν επιλέγουμε εμείς την ζωή μας και την αφήνουμε να πάει όπου λάχει. Όταν τρέχουμε εδώ κι εκεί χωρίς στρατηγική. Χωρίς ουσιαστικό στόχο.
Όταν δεν πατάμε επάνω στο κληρονομημένο μας δυναμικό, το οποίο αποτελεί την πεμπτουσία των νεφρών μας.
Όταν δεν πατάμε επάνω στο κληρονομημένο μας δυναμικό, τα νεφρά δεν συμμετέχουν όπως πρέπει στην εισπνοή. Η βούληση -αρετή που είναι συνδεδεμένη με τα νεφρά- αδυνατίζει. Παύουμε να μπορούμε!
Παύουμε να είμαστε ευτυχισμένοι άνθρωποι. Και τότε έρχεται η θλίψη. Όταν δεν γινόμαστε αυτό για το οποίο προοριζόμαστε και ταΐζουμε την ψυχή μας ψίχουλα, έρχεται πάντα η θλίψη.
Τότε αποξενωνόμαστε.
Όταν ταΐζουμε τον εαυτό μας ψίχουλα, δεν μπορούμε να δώσουμε περισσότερα από ψίχουλα και στους άλλους.
Κανείς όμως δεν θέλει τα ψίχουλα!
Τότε ζούμε συμβατικά. Δεν μας αρέσουν τα ψίχουλα αλλά διστάζουμε και να βγούμε και από την ζώνη άνεσης μας, για να κυνηγήσουμε το πεπρωμένο μας. Η πιο συχνή δικαιολογία είναι πως “είναι πια αργά”.
Ο άνθρωπος που ειλικρινά επιλέγει να βαδίσει επάνω στην αλήθεια του αναγνωρίζει την φύση του (τα αδύνατα και τα δυνατά του σημεία) και βάζει προτεραιότητες, βάσει του τι είναι αληθινά πολύτιμο γι’ αυτόν. Ξεσκαρτάρει αυτά που δεν του αναλογούν πραγματικά και βαδίζει σύμφωνα με το κληρονομημένο του δυναμικό.
Η επαφή με την εσωτερική του πηγή δύναμης, τον καθοδηγεί να προχωρά με σταθερότητα, αντιμετωπίζοντας ό,τι κι αν προκύπτει. Ανεβαίνει με χάρη και με φυσικότητα πολλά μικρά σκαλοπάτια μέσα από την αταξία και τον κίνδυνο, μέχρι την μεγάλη επίτευξη του πεπρωμένου του.
Μάθε μαζί μου
"*" indicates required fields