Τον Μάιο αυτόν τσέκαρε τα συναισθήματα που ξεφεύγουν από τον έλεγχο σου. Δύο είναι τα πρωταρχικά κλειδιά:
1. Μετασχημάτισε το δύσκολο συναίσθημα.
2. Χρησιμοποίησε την ενέργεια του θυμού για να οραματιστείς αυτό που χρειάζεσαι.
Η αποστολή του εξαγράμμου, αυτού του μήνα, είναι να οδηγήσει ορθά την υπερβάλλουσα δύναμη.
Το Dǎ Zhuāng 大 壯 μας διδάσκει:
-Ποιοι είναι οι λόγοι που περιορίζουν την δύναμη μας ή που την στρέφουν σε λάθος αυλάκι
-Πώς μετασχηματίζουμε τα ακραία συναισθήματα
Η ημέρα μου σήμερα ξεκίνησε ως συνήθως με τον διαλογισμό.
Στην συνέχεια, ετοιμάστηκα να κατέβω, με τα πόδια, για διάφορες εκκρεμότητες.
Είχα μία ιδιαίτερη διαύγεια αυτό το πρωινό, παρακολουθούσα καθαρά τις σκέψεις μου και κανένα συναίσθημα δεν τάραζε το πεδίο μου. Μόνο μία βαθειά συγκίνηση και σύνδεση που πήγαινε αυξανόμενη.
Μέχρι την στιγμή που, επιστρέφοντας, πέρασα από το σπίτι της μητέρας μου για να της δώσω ό,τι μου είχε παραγγείλει.
Της δίνω λοιπόν τα πράγματα γρήγορα – γρήγορα και πάω να φύγω. Αλλά πριν η πόρτα κλείσει πίσω μου, προλαβαίνω και ακούω:
«Και κανόνισε τι θα γίνει με το σταθερό μου!»
Αρχίζω να ανεβαίνω την σκάλα προς τον 3ο όροφο που είναι το σπίτι μας, νιώθοντας πως έχω αρπάξει την ανησυχία της, αφού είναι 4 μήνες χωρίς σταθερό. Παρατηρώ την ενέργεια που άρπαξα να μετασχηματίζεται σε έναν θυμό για την Cosmote, η οποία δεν λέει να μας λύσει το πρόβλημα εδώ και τόσους μήνες. Και όλο παλεύουμε να συννενοηθούμε με τα “ρομποτάκια” της, κάθε φορά που προσπαθούμε να βρούμε μία άκρη στο τηλέφωνο.
Μπαίνω στο μπάνιο να κάνω ένα ντουζ. Ο θυμός εξελίσσεται. Μέχρι να βγω από το ντουζ βγαίνει από τις μύτες και τα αυτιά μου! Και τώρα είμαι τυλιγμένη με τις πετσέτες, ακίνητη κοιτάζοντας το πάτωμα και σε «πλήρη κατοχή». Εντελώς ακινητοποιημένη παρατηρώ τους συνειρμούς μου.
Με βλέπω να μπαίνω στο κεντρικό υποκατάστημα που είχαμε επισκεφτεί τελευταία, ώς ταύρος σε υαλοπωλείο παίζοντας (στο μυαλό μου) τον εξής διάλογο:
Ρωτάω εγώ (υποτίθεται): «… Λοιπόν τι θα γίνει με αυτό το θέμα…»
Μου απαντούν: «Τι να σας πούμε κάπου έχει κολλήσει»
Ξαναρωτώ: «Και ποιος θα το ξεκολλήσει;»
Μου ξαναπαντούν «Δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι»
Ξαναρωτώ με απόγνωση «Κι εγώ τι να κάνω για να λυθεί το θέμα μου; Να προσευχηθώ στον Θεό;…»
Τώρα στον θυμό έχει προστεθεί και η απόγνωση και συνεχίζω να προβάλλω στην οθόνη του νου μου, ό,τι πιθανό σενάριο σκαρώνει το ταραγμένο μου μυαλό.
Και αφού επί 5 λεπτά γίνονται όλα αυτά χωρίς να έχω κουνηθεί από την θέση μου (είμαι ακόμη τυλιγμένη με τις πετσέτες κοιτάζοντας το πάτωμα…) μια φωνή μέσα μου λέει: «Μα τι κάνεις; Θα αργήσεις στο ραντεβού σου, ετοιμάσου να φύγεις…»
Συνέρχομαι σαν να με έβγαλαν από την πρίζα απότομα και αρχίζω να ετοιμάζομαι μηχανικά.
Παρατηρώ όλη την φάση και κάνω μεγάλη προσπάθεια, για να ανακτήσω ξανά τον έλεγχο του εαυτού μου.
Αποφασίζω να πάω στην δουλειά μου με την συγκοινωνία. Αγαπώ να ανακατεύομαι με τον κόσμο, με χαλαρώνει.
Οι συνειρμοί μου σταδιακά αλλάζουν, μέχρι που μετασχηματίζονται εντελώς. Παίζω play back το σκηνικό και για άλλη μία φορά εντυπωσιάζομαι από αυτήν την ακραία διακύμανση των συναισθημάτων μου.
Κάνω ένα απολογισμό. Μετά την πρωινή «έκσταση», το απόλυτο χάος, εξαιτίας μιας μικρούλας σπίθας. Η ανησυχία της μάνας μου μεταφέρθηκε σε εμένα που την έκανα κεραυνοβόλο θυμό προς την Cosmote.
Εκεί το θέμα έκλεισε. Έκανα απόσβεση του συναισθήματος, επειδή παρατηρούσα καρρέ – καρρέ τί γινόταν μέσα μου και αποταυτίστηκα από το “δίκιο μου” για την καθυστέρηση. (Εννοείται ήρθε η ώρα να λύσω το θέμα του σταθερού τηλεφώνου της μητρός μου, με τον οραματισμό).
Συνήθως, αν δεν καταφέρεις να κάνεις απόσβεση βρίσκεις (εντελώς ασυνείδητα) ένα πάτημα για να μεταφέρεις την αβάσταχτη “Διέγερση” σε κάποιον άλλο ή κάτι άλλο, πράγμα που καταστρέφει τις σχέσεις δεν λύνει κανένα πρόβλημα και εξαντλεί την ενέργεια.
Και ναι. Αυτό ήταν ένα μίνι παράδειγμα του εξαγράμμου του Μαΐου, Dǎ Zhuāng 大 壯.
Τώρα, οφείλω να σε πληροφορήσω για το τι έγινε στην συνέχεια.
Ξεκίνησα να οραματίζομαι ότι η μητέρα μου είχε συνδεδεμένο το σταθερό της.
Ξυπνάω λοιπόν αυθόρμητα, μετά από 4 ημέρες και αποφασίζω να πάω στα κεντρικά, της Cosmote στην Κηφισίας. Παρκάρω το αυτοκίνητο μου και προχωράω προς την κεντρική είσοδο. Ξέρω πώς εκεί δεν εξυπηρετούν δυδσαρεστημένους μελάτες, αλλά κάτι με ωθεί να πάω έτσι κι αλλιώς. Εννοείται ΔΕΝ κολλάω στις “λογικές” σκέψες του νου μου.
Περνάω την είσοδο και σταματάω μπροστά από το τζάμι της υποδοχής. Οι χαριτωμένες κυρίες πίσω από αυτό, που τα έλεγαν χαλαρά μεταξύ τους, με κοιτάζουν απορημένες. Τους λέω, έτσι κι αλλιώς: “Έχω μία ηλικιωμένη μητέρα, 89 χρονών. Προσπαθώ 4 μήνες για να συνδεθεί το σταθερό της και πάλι. Ζούσε στον 3ο όροφο της πολυκατοικίας. Τώρα πήγαμε εμείς στον 3ο κι εκείνη μεταφέρθηκε στον 1ο. Χρειάζεται λοιπόν το σταθερό της να την ακολουθήσει στον 1ο. Πόσο δύσκολο μπορεί να είναι αυτό;”
Περιμένετε μου λένε στην Πύλη και φωνάζουν έναν σεκιουριτά. Εξιστορώ και σε αυτόν τον πρόβλημά μου. Μου λέει: Εδώ κυρία μου είναι τα κεντρικά γραφεία. Δεν είναι το μέρος για παράπονα και προβλήματα. Τι να σας κάνουμε;
Με απόλυτη πίστη στην αποστολή μου του απαντάω, νηφάλια και με στόμφο, με την ερώτηση που μου είχε έρθει εκεί στο μπάνιο μου, 4 ημέρες πριν, ενώ έβγαζα καπνούς από τα αυτιά:
“Όοοοοχι, πείτε μου εγώ τι να κάνω! Δοκίμασα να λύσω το πρόβλημά μου σε ένα σωρό διαφορετικά αρμόδια υποκαταστήματά σας. Και δεν λύθηκε.
Σε ποιον να απευθυνθώ, πείτε μου. Στον Θεό;”
Νομίζω τον αιφνιδίασα, γιατί με κοίταξε με ένα βλέμμα αποσβολωμένο (που σίγουρα σήμαινε ότι κάτι μόλις συνέβη μέσα του) και αμέσως μετά έκανε και αυτός ένα τηλέφωνο.
Αφότου έκλεισε το τηλέφωνο μου είπε: “Πηγαίνετε θα σας ειδοποιήσουμε”.
Τον πίστεψα.
Μετά από καμμία εβδομάδα με πήρε μία ευγενέστατη κυρία, ονόματι Αλεξάνδρα, δηλώνοντάς μου ότι έχει αναλάβει εκείνη προσωπικά την επίλυση του θέματος.
Τα στάδια επανασύνδεσης προχώρησαν ραγδαία. Εκείνη με έπαιρνε κάθε τόσο για να ρωτά διάφορα που χρειαζόταν, αλλά και για να με ενημερώνει.
Μετά από 2 – 3 εβδομάδες το τηλέφωνο είχε συνδεθεί.