Αυτόν τον Αύγουστο, σκέψου… Οι φόβοι σου σε οδηγούν σε αυτό που πρέπει οπωσδήποτε να μετασχηματίσεις ή σε αυτό που πρέπει οπωσδήποτε να κυνηγήσεις και να πετύχεις. Ο φόβος σε κάθε περίπτωση σε παγώνει. Από την στιγμή που παγώνεις, η μαχητικότητά σου σβήνει. Το κλειδί είναι να ακολουθήσεις τον φόβο μέχρι την ρίζα και να τολμήσεις να παρατηρήσεις. Μόνο αν τον αντικρίσεις, στα ίσια, θα ξέρεις και τι να κάνεις με αυτόν. Τι χρειάζεται να ξεπεράσεις, πώς και σε ποια σημεία χρειάζεται να ενισχύσεις τον εαυτό σου. Μετά μπορεί να υπάρξει ένα στρατηγικό σχέδιο και ορθή δράση.
29 Ιουλίου, 15:37. Για άλλη μια φορά ήρθε και με συνάντησε, πρόωρα, η ενέργεια του επομένου μήνα.
Μια φωτιά θέριεψε μέσα σε λίγα λεπτά, επάνω από τα κεφάλια μας, την ώρα που κολυμπούσαμε σε μια από τις αγαπημένες θάλασσες κοντά στο σπίτι μας και που μέχρι το επόμενο πρωί, θα συνέχιζε να απλώνεται.
Το εξάγραμμο #7. Shī 師 – το στράτευμα, αυτού του μήνα, επιβάλλει εργασία με τους φόβους.
Το κάτω τρίγραμμο του εξαγράμμου, το τρίγραμμο του Νερού (Kǎn 坎), σηματοδοτεί μία δυναμικά επικίνδυνη κατάσταση. Ένα άγριο (άγνωστο) κρυφό δυναμικό.
Το άνω τρίγραμμο είναι η γη. Μία ανοιχτή συνθήκη.
Η συνολική εικόνα είναι: Μία κρυφή, επικίνδυνη πιθανότητα η οποία απαιτεί πειθαρχημένη δράση για να αποτραπεί κάθε ενδεχόμενο, η κρίσιμη κατάσταση να καταλήξει ανεξέλεγκτα βίαιη.
Το Νερό κάτω από την Γη υποδηλώνει ότι μέσα στον άνθρωπο, χρειάζεται μόνιμα να υπάρχει ελεγχόμενη μαχητικότητα.
Αφουγκραστήκαμε τον άνεμο. Φυσούσε την φωτιά μακριά από την κατεύθυνση του σπιτιού μας, ωστόσο δεν μπορούσαμε, εκεί που είμασταν, να ξέρουμε από πού ξεκίνησε η φωτιά και αν είχε απειληθεί το σπίτι μας. Τα πρώτα υλικά πράγματα και θέματα, στα οποία πήγε ο νους μου, ήταν οι υπολογιστές μας, οθόνες, δίσκοι και το tablet μου. Αν θα μπορούσα να κάνω το μάθημα την Κυριακή και αν δεν μπορούσα, πώς θα ειδοποιούσα όλο τον κόσμο…
Παράλληλα, συνειδητοποιούσα και ποια είναι η προτεραιότητά μου.
Το μυαλό μου έκανε κάποιους γρήγορους υπολογισμούς τακτοποίησης, επάνω στα πιο πιθανά ενδεχόμενα, καθώς αρχίσαμε να μετακινούμαστε, αντίθετα από τον κατεύθυνση της φωτιάς, προς την μη απειλούμενη γειτονική παραλία.
Εκεί αμέριμνα έπαιζαν παιδιά και κολυμπούσαν λουόμενοι, σαν να μην υπήρχαν οι καπνοί και τα ελικόπτερα!
Ο θαυμαστός σπασμένος κόσμος μας!
Μετά από κάποιες ώρες περιπλάνησης, σε δρόμους περιφερειακούς, μπορέσαμε και φτάσαμε στο σπίτι. Η γύρω περιοχή ήταν ανέγγιχτη, αλλά υπήρχαν ήδη καπνοί πίσω από τον λόφο, που κοιτούσε την πόρτα της κουζίνας μας. 
Το πρώτο πράγμα που έπρεπε να διαχειριστώ ήταν τα αρνητικά σενάρια τα οποία επέμενε να κάνει το μυαλό μου και οι επαναληπτικές προβολές για το τί είχε ήδη συμβεί μέχρι τώρα σε άλλες φωτιές. Είχα ταραχτεί με αποτέλεσμα η ενέργειά μου να σκορπίζεται.
Μέχρι το βράδυ, οι φλόγες είχαν αγκαλιάσει σφιχτά το βουνό. 
Έκανα συστηματική προσπάθεια να μαζέψω τον νου μου, παρατηρώντας τους φόβους μου. Και όχι μόνο τους άμεσους φόβους μου, σε σχέση με αυτό που συνέβαινε τώρα.
Ξεκίνησα έναν διαλογισμό για να συντονιστώ ξανά,
έφτιαξα έναν καφέ και κάθισα στην πίσω αυλή, παραμονεύοντας την φωτιά. Το μισό βράδυ πέρασε έτσι, εκτός από έναν σύντομο ύπνο 4:30 με 7:30, όπου με ξύπνησε ο Γιώργος.
Η φωτιά είχε κατέβει ακόμη πιο χαμηλά στον λόφο, πλησιάζοντας τα σπίτια.
Μαζέψαμε τους υπολογιστές και κάποια χρήσιμα πράγματα, να τα έχουμε έτοιμα σε περίπτωση που θα χρειαζόταν να τα πάμε σε ένα πιο ασφαλές σημείο και μείναμε στις θέσεις μας. Όπως και όλοι εδώ.
Σε μία σιωπηλή ετοιμότητα.
Οι ειδοποιήσεις για να μετακινηθούμε… ήταν ένα εντελώς αστείο πράγμα. Κανείς δεν πήγε πουθενά, μόνο έμενε καλά προετοιμασμένος και μάχιμος στην θέση του.
Το πρωινό αυτό, αεροπλάνα, ελικόπτερα, ντόπιοι κάτοικοι και όχι μόνο, σε συντονισμό με όλες τις δυνάμεις εδάφους, που είχαν καταφτάσει από παντού, πέσανε ξανά στην πυρόσβεση. Μια μεγάλη αντιπυρική ζώνη ανοίχτηκε άμεσα στην απέναντι πλαγιά.
Και όσο τα εναέρια μέσα πήγαιναν κι ερχόντουσαν επάνω από τα κεφάλια μας, μου ερχόταν και πάλι έντονη η αίσθηση του πατέρα μου. Αυθόρμητα, ανέτρεξα για άλλη μία φορά στις παιδικές μου αναμνήσεις.
Η βασική σκηνή είναι πάντα στρατιωτικές λέσχες και τεράστια υπόστεγα με στρατιωτικά αεροπλάνα:
Πολεμικά, μεταφορικά, πυροσβεστικά…
Κι εγώ, μια πολύχρωμη τελεία, που τρέχει εδώ κι εκεί, μαθαίνοντας αυθόρμητα τους τρόπους των στρατευμάτων.
Μέσα μου σιωπηλά επιβεβαίωνα την πρόθεσή μου, ποτέ να μην εγκαταλείπω τις μάχες και παράλληλα παρατηρούσα ότι η εμπειρία αυτή, τελικά, καμμία σχέση δεν είχε με ό,τι είχα δει, είχα ακούσει και είχα ζήσει μέχρι σήμερα. Ζούσα, κυριολεκτικά, ένα αυστηρά συντονισμένο στράτευμα.
«Φόβοι για αναζωπυρώσεις και μεγάλες καταστροφές σε καλλιέργειες και υποδομές» έλεγαν οι ειδήσεις.
Πάντα και παντού, οι φόβοι….
Το ίδιο απόγευμα, αεροπλάνα και ελικόπτερα σιώπησαν να πετάνε. Τα πυροσβεστικά οχήματα θα συνέχιζαν να ανεβοκατεβαίνουν για άλλη μία νύχτα. Πολλές περιουσίες χάθηκαν. Κανένας άνθρωπος, κανένα σπίτι. Ο Ουρανός έγινε πάλι γαλάζιος.
Ο φόβος είναι το μοναδικό μας εμπόδιο. Είναι το κύριο συναίσθημα που εμποδίζει την μαγεία να ξετυλιχτεί. Το μόνο που μας σταματά από το να παραμένουμε, σταθερά, ακέραιοι και ετοιμοπόλεμοι.
2 Αυγούστου, 06:33.
Γράφω στην πίσω αυλή. Σαν να μην πέρασε η φωτιά από εδώ τριγύρω.
Πίσω από τον λόφο είναι όλα καμμένα.
Το σπιτάκι μου είναι πολύ απλό. Επειδή, εδώ, δεν θέλω να με βαραίνει τίποτα. Θέλω ο νους και η καρδιά μου να είναι ελεύθερα να κυνηγούν το αόρατο.
Θέλω να έχω τις λιγότερες έννοιες και την απαραίτητη σιωπή για να με παρατηρώ ακόμη πιο καθαρά. Για να μπορώ να αλλάζω όλο και πιο εύκολα!
Για να επαναπρογραμματίζομαι διαρκώς, προς την κατεύθυνση που επιθυμώ, με όλο και μεγαλύτερη σταθερότητα.
Ακούω από μακριά τα κουδουνάκια των προβάτων επειδή αυτά δεν κάηκαν, το κρώξιμο των περιστεριών, επειδή τα πουλιά δεν έχασαν τα σπίτια τους και το θρόισμα του ανέμου, επειδή τριγύρω μου έχει ακόμη δέντρα.
Τα μικρά πλάσματα, είναι όλα ζωντανά εδώ γύρω! Και δεν ήθελα ΤΙΠΟΤΑ παραπάνω από αυτό. Η μαγεία υπάρχει!!! Αλλά με έναν διαφορετικό τρόπο από αυτόν που περιγράφουν τα παραμύθια 🙂
Αυτές τις ημέρες της φωτιάς, αναλογιζόμουν φωναχτά. Τι θέλω να κάψω οριστικά και αμετάκλητα;
Και με άκουγα να λέω ξανά και ξανά: Τους φόβους και τον εκνευρισμό. Επειδή ο κάθε εκνευρισμός μου και πάλι, από φόβους προκύπτει. Κάθε τι υπονομευτικό προκύπτει από τους φόβους.
Κυττούσα την φωτιά και αποφάσιζα… Θα πάω μέχρι την ρίζα. Θα κυττάξω τι με εμποδίζει σε αυτήν την φάση. Ποιοι είναι οι φόβοι, που με υπονομεύουν τώρα;
Και κάπου βαθειά μέσα μου, κάτι μου έλεγε, πως η φωτιά δεν θα περάσει από το σπίτι…
Τώρα έχουμε μια μεγάλη ευκαιρία να πάμε βαθειά.
Το εξάγραμμο του Αυγούστου μας ξετυλίγει τον τρόπο να γινόμαστε μάχιμοι για πιθανά επικίνδυνα μελλοντικά δυναμικά. Μας μαθαίνει πως να είμαστε ετοιμοπόλεμοι, καθώς βαδίζουμε στο σκοτάδι. Δηλαδή προς το μέλλον.
Και το πιο βασικό κλειδί που μας δίνει το εξάγραμμο αυτό είναι η διεργασία με τους φόβους.
Επειδή, αν κυριαρχεί ο φόβος, δεν μπορείς να έχεις μαχητικότητα. Δεν μπορείς να πολεμήσεις!
Δες τώρα.
Ο Αύγουστος ανήκει στην εποχή του μετάλλου. Στην Κινεζική Αστρολογία, η μαμά του μετάλλου είναι η φωτιά. Η φωτιά αλλάζει εντελώς την φύση των πραγμάτων. Απαιτεί να μετασχηματίσεις την φύση σου συθέμελα.
Ειδικά αυτός ο Αύγουστος σου λέει. Τώρα μπορείς να δεις ευκολότερα τους φόβους σου.
Ακολούθησε τον φόβο σου.
Ο κάθε φόβος, σού δείχνει πού πρέπει να εστιάσεις. Ειδικά αν είναι φόβος που σε εμποδίζει να κάνεις κάτι που είναι σημαντικό για εσένα.
Αυτό και αν είναι μετασχηματισμός!
Τα Νοήματα-κλειδιά του εξαγράμμου Shī 師 είναι:
Μάχη. Δύναμη θελήσεως. Πειθαρχία του «Εγώ». Ο εντοπισμός φωτισμένων οδηγών (είναι αυτοί που βοηθούν τους ανθρώπους να περάσουν μέσα από το σκοτάδι και τον κίνδυνο, συναντώντας το δικό τους αληθινό δυναμικό). Το να οργανώνεις την ενέργεια και τα πλάνα σου.